عطـر بهار از سر کـوه و کـمر گذشت            پـروانـه‌وار آمـد و پـروانـه‌تـر گـذشـت

آبـی‌تــر از زلالـی تــرتـیـل‌هـا رسـیــد            جاری‌تر از طنین دعـای سحـر گذشت

پیمانه‌های لب به لب از تشنگی کجاست؟            دورِ شکـسـته‌حـالی چـشـمانِ تر گذشت

من زنده‌ام به شادی این دست خاطرات            من زنده‌ام به گرمی این‌گونه سرگذشت

کو آسمان؟ کجاست رهایی؟ کجاست ماه؟            دردا دو روز عمر که بی‌بال‌و‌ پر گذشت

زُل می‌زنـد به لحـظۀ دلـتـنگی غـروب            نخلی که روزگار بر او بی‌ثـمر گذشت

یک مصرع است و قصۀ هر سالۀ من است:            در خواب بودم و رمضان بی‌خبر گذشت

خوش باد حال آن‌که در این ماه زنده شد            خوش باد حال آن‌که در این ماه درگذشت